_όταν νυχτώνει (κάτι νύχτες σαββάτου)

-έλα, αφού το ξέρεις, πες μου ποια είναι η μελωδία που αλλάζει το σχήμα της κουβέρτας,
αφού ξέρεις, το βλέπω στα μάτια σου, νιώθω το σφιγμό στο στομάχι σου,
ποιο χρώμα θα με κάνει ν' ακούσω την ανάσα σου,
τα σύμβολα που χαράξαμε με τι μελάνι πρέπει να χαρακτούν για να σηκώσω το βλέμμα μου και
να μου πεις ένα απλό "έλα";
αφού ξέρεις, πως δεν ξέρεις και δεν ξέρω, αλλά δε μας νοιάζει, γι αυτό,
πες μου, τι να πω με τη σιωπή μου όταν δε ξέρω να μιλάω ακόμα καλά δυνατά, και τραυλίζω σαν κοιτάω απ' την δεξιά στη αριστερή γωνία πάνω απ' το κεφάλι σου;
-μ΄ αφήνεις και υπάρχω και είναι πάνω από αρκετό αυτό...
-χώρια, υπάρχουμε, έστω και για λίγο...



-είναι που δε σε χωρταίνω...

the return of the son of nothing*

δε γίνεται τώρα...
ούτε την επικοινωνία δεν έχουμε βγάλει...
πρέπει να ταξινομήσει κάτι φακέλους με αποκόμματα από εφημερίδες...
πρέπει να γυρίσει...
πρέπει...
θα γυρίσει...
και θα του μάθω να στέλνει και e-mail...

*Mile End

πάντα
 ψάχνω αυτό το φως...
συνέχεια
αυτή τη μαγεία...
χωρίς όρια
κοιτάω βόρειοδυτικά...

Λίγες Ευχές

Τη μοναξιά να σ' τη θυμίζουν οι πολλοί


κι ότι είσαι μικρός, εκείνοι που δεν ξέρεις

τη τρέλα που πουλάς, να σ' τη γυρίζουν οι τρελοί

και ο χρόνος να 'ν' μια πίκρα για όσα δε καταφέρεις.

Όσα έχεις πει, πάνω σε μάτια να τα δείς

κι όσα μασάς, κρυφά να τα προφέρεις.

Ό,τι κι αν φτύσεις, μπροστά σου να το βρείς

κι ό,τι έχεις κλέψει, κάποτε πίσω να το φέρεις.

Ό,τι αγαπάς, να σε κάνει να μισείς

κι ό,τι φοβάσαι, δειλά να σε θεριεύει.

Ό,τι σκορπάς, να μοιάζει απόσταγμα ζωής

κι ό,τι ζητάς , πρώτο να σε κυριεύει.

Όταν μιλάς, να μη σου δίνουν προσοχή

και να νομίζεις πως είν' αργά για να τους πείσεις

κι όσο γερνάς, δε θα τους περισσεύει ευχή…

στ' αρχίδια σου ρε, κοίτα απλά να ζήσεις.

Untitled*

δεν είναι ότι θα μπορούσα να σε βοηθήσω αν ήμουν εκεί-ούτε εμένα δε μπορώ να προφυλάξω...
δε ξέρω το πώς... για το ένα ή το άλλο...

παρ' όλα αυτά ξέρω πως μόνο κοντά σου έχω ελπίδα...


η σκέψη σου με ζεσταίνει τα βράδυα...










                                                                         ...όσο κι αν επιμένουν αυτά να είναι κρύα...

Ευχαριστήριο

Οφείλω πολλά
σ' εκείνους που δεν αγαπάω.

Η ανακούφιση καθως αποδέχομαι
ότι κάποιος άλλος έχει περισσότερο την ανάγκη τους.

Η χαρά του να μην είμαι εγώ
ο λύκος των μικρών τους αμνών.

Η ηρεμία που αισθάνομαι μαζί τους
η άνεση-
κάτι που η αγάπη δε μπορεί να δώσει
ούτε να πάρει.

Δεν τους περιμένω
με μάτια καρφωμένα, από τις οθόνες
στους δρόμους, στις πλατείες και τανάπαλιν
σχεδόν τόσο υπομονετικός
όπως ένα ηλιακό ρολόι-
ή μια κλεψύδρα.
Καταλαβαίνω
αυτό που η αγάπη δεν καταλαβαίνει,
και συγχωρώ
όπως η αγάπη δε θα συγχωρούσε ποτέ.

Για το φτάσιμο ενός μηνύματος
δεν περνάει μια αιωνιότητα
μα μόνο μερικά λεπτά ή ώρες.

Τα ταξίδια μαζί τους είναι ήρεμα,
οι συναυλίες ακούγονται μέχρι το τέλος,
οι πολυσύχναστοι δρόμοι διασχίζονται,
τα τοπία βλέπονται άνετα...

Και όταν μας χωρίζουν επτά βουνά και ποτάμια
είναι τα βουνα και τα ποτάμια
που βρίσκονται σε οποιονδήποτε χάρτη.

είναι δική τους πίστωση
αν ζω σ' 'ενα χώρο μη λυρικό και μη ρητορικό
μ' ένα γνήσιο, μη ευμετάβλητο ορίζοντα.

Οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται
πόσα κρατούν μεσ' στ΄ άδεια τους χέρια.

"Δεν οφείλω σ' αυτούς κάποιο πρόβλημα"
θα ήταν η απάντηση της αγάπης
σ' αυτό το αναπάντητο ερώτημα.




[...ίσως ν' ακούσεις και τη δική μου καρδιά που τρόμαζει εμένα...και γω την δική σου...]

κάπως έτσι... =)