μακριά

Πολλά συμβαίνουν και μπορούν να συμβούν-όσο ειμαστε μαζί...

εδώ

δεν έχω πλέον από πού να κρατηθώ

βλέπεις, τη θάλασσα έμαθα μαζί σου να τη χαίρομαι
τώρα μοιάζει με νερό και αλάτι...
δε βουλιάζουν τα πλοία μόνο με το δικό μου βλέμμα στον ορίζοντα
και τα χέρια μου κουράστηκαν να αναδεύουν την άμμο στον πυθμένα...
δε βλέπω κανέναν εδώ να ξέρει τι σημαίνει το κίτρινο υποβρύχιο για μένα..
ούτε και θα ήθελα άλλον...

"τέλειο..."

μου λείπει αυτή η φράση, όχι η ίδια, όχι το περιεχόμενό της
μα το περιτύλιγμα αυτής με ο,τι κρατάει μέσα του:
εμάς-το "εμένα" και το "εσένα" συγχέονται τότε
και έναν κόσμο ολόκληρο

η σιωπή

δεν υπάρχει σιωπή όταν είμαστε μαζί
-μόνο "πράγματα που δε λέγονται", μου εξηγείς-
τα χέρια σου χτυπάνε τα δικά μου σε κάποιο ξεχασμένο ρυθμό
τα χείλη σου σχηματίζουν τα χρώματα που ακούς
και
τα μάτια σου
είναι που μου λένε:
"έλα, αν τολμάς"
-σαν το ελάφι στο κυνηγό θα μπορούσε, μα, βλέπεις,δεν υπάρχει ρίσκο-
πιο πολύ σαν τον άνεμο στο φοβισμένο παιδί στην άκρη του γκρεμού
-όμως το παιδί δε φοβάται, όχι πια...


το πέταγμα