Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

_όταν νυχτώνει (κάτι νύχτες σαββάτου)

-έλα, αφού το ξέρεις, πες μου ποια είναι η μελωδία που αλλάζει το σχήμα της κουβέρτας,
αφού ξέρεις, το βλέπω στα μάτια σου, νιώθω το σφιγμό στο στομάχι σου,
ποιο χρώμα θα με κάνει ν' ακούσω την ανάσα σου,
τα σύμβολα που χαράξαμε με τι μελάνι πρέπει να χαρακτούν για να σηκώσω το βλέμμα μου και
να μου πεις ένα απλό "έλα";
αφού ξέρεις, πως δεν ξέρεις και δεν ξέρω, αλλά δε μας νοιάζει, γι αυτό,
πες μου, τι να πω με τη σιωπή μου όταν δε ξέρω να μιλάω ακόμα καλά δυνατά, και τραυλίζω σαν κοιτάω απ' την δεξιά στη αριστερή γωνία πάνω απ' το κεφάλι σου;
-μ΄ αφήνεις και υπάρχω και είναι πάνω από αρκετό αυτό...
-χώρια, υπάρχουμε, έστω και για λίγο...



-είναι που δε σε χωρταίνω...

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

the return of the son of nothing*

δε γίνεται τώρα...
ούτε την επικοινωνία δεν έχουμε βγάλει...
πρέπει να ταξινομήσει κάτι φακέλους με αποκόμματα από εφημερίδες...
πρέπει να γυρίσει...
πρέπει...
θα γυρίσει...
και θα του μάθω να στέλνει και e-mail...

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

*Mile End

πάντα
 ψάχνω αυτό το φως...
συνέχεια
αυτή τη μαγεία...
χωρίς όρια
κοιτάω βόρειοδυτικά...

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Λίγες Ευχές

Τη μοναξιά να σ' τη θυμίζουν οι πολλοί


κι ότι είσαι μικρός, εκείνοι που δεν ξέρεις

τη τρέλα που πουλάς, να σ' τη γυρίζουν οι τρελοί

και ο χρόνος να 'ν' μια πίκρα για όσα δε καταφέρεις.

Όσα έχεις πει, πάνω σε μάτια να τα δείς

κι όσα μασάς, κρυφά να τα προφέρεις.

Ό,τι κι αν φτύσεις, μπροστά σου να το βρείς

κι ό,τι έχεις κλέψει, κάποτε πίσω να το φέρεις.

Ό,τι αγαπάς, να σε κάνει να μισείς

κι ό,τι φοβάσαι, δειλά να σε θεριεύει.

Ό,τι σκορπάς, να μοιάζει απόσταγμα ζωής

κι ό,τι ζητάς , πρώτο να σε κυριεύει.

Όταν μιλάς, να μη σου δίνουν προσοχή

και να νομίζεις πως είν' αργά για να τους πείσεις

κι όσο γερνάς, δε θα τους περισσεύει ευχή…

στ' αρχίδια σου ρε, κοίτα απλά να ζήσεις.