Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

*blackest eyes

-κρύο..
-και είναι μόλις σάββατο...






...

Όσο απαμακρύνεσαι


σε πλησιάζω.





Ένα άστρο

έκαψε το σπίτι μου.



Οι νύχτες με στενεύουν

στην απουσία σου.

Σε αναπνέω.
 
Όπου βρίσκεσαι


υπάρχω.
 
Τώρα


με τη δική σου αναπνοή

ρυθμίζεται το βήμα μου

κι ο σφυγμός μου.


Τι να τα κάνω τ' άστρα


αφού λείπεις;

Porcupine Tree - Time Flies

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

*Libertango

-αντέχουμε;
-όχι, νομίζω από στιγμή σε στιγμή θα καταρρεύσει...
-τι τον εμποδίζει πάλι να της μιλήσει;
-δεν έχουμε τι να της πούμε...
-έχουμε...
-προφανώς και έχουμε, πολλά, αλλά τα περισσότερα από αυτά δε λέγονται...είναι η δικιά μας σιωπή...
-μα αυτός μιλάει όλη την ώρα...
-ναι, αλλά δε λέει τίποτα ουσιαστικά... νιώθει ότι κάτι δεν είναι φυσιολογικό, το ψάχνει μέσα μας, σε ρωτάω, με ρωτάς, αλλά δεν καταλαβαίνει τι του συμβαίνει...πάλι αφηρημένος είναι...αλλού κοιτάει, αλλά πάλι τον ήχο του κύμματος, τον πολύ παλιό καιρό έχει στ' αφτιά του...
-τότε που βούλιαζαν καράβια;
-ναι, αλλά θυμάται, και χαμογελάει, τις αστραπές, στο βάθος, μέσα στα σύννεφα να τα κάνουν ροζ...
-και τώρα μισοκλείνει τα μάτια...θα καταρρεύσει...
-ΣΚΑΣΕ! πάψε να τον καλομαθαίνεις.! μια ζωή συνεχίζεις και τον τρέχεις απ' τη μύτη.! τι θα καταρρεύσει και μαλακίες; έχει περάσει πολύ χειρότερα...τώρα θα πάει να κοιμηθεί...
-εσύ του λες τι να κάνει...έγω του λέω τι μπορεί...
-του λες ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, να γίνει τα πάντα..! αλλά φοβάσαι από την  άλλη μήπως και μείνει μόνος...
-ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι μόνος...ίσως να νιώθει, φριχτά ώρες-ώρες, όπως τώρα, άλλα έχει το πρόσωπό της, με δάκρυα ή χαμόγελα, συνέχεια στο μυαλό του...
-θα πραγματοποιήσει αυτό που σκέφτεται;
-δεν ξέρει...όπως είναι τα πράγματα τώρα μαθαίνει να ζει χωρίς όλη τη  προσοχή στραμμένη πάνω του...αυτό που έχει ανάγκη...ο,τι κι αν του λέμε εμείς...
-καταλαβαίνει;
-ναι, ίσως, αλλά τον πληγώνει...
-έχει συντρόφους πιστούς για να μοιραστεί το βάρος..
-έμαθε και κάτι..
-τώρα θυμήθηκε...
-τι τον πληγώνει;
-ότι του λείπει...
-αυτό μόνο;
-και ότι δεν έχει κάτι να της πει...
-λες να ξυπνήσουμε ως δια μαγείας δίπλα της;
-δεν είμαστε μάγοι...
-ονειροπόλοι;
-μόνο όταν ξυπνάμε..
-ερωτευμένοι;
-όταν αναπνέουμε...ακόμα και τον πιο πνιγηρό αέρα...
-ας κοιμηθούμε...
-καληνύχτα..











                                                         {αυτά λέγαν οι φωνές μες στο κεφάλι μου...και θυμάμαι}

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

*passenger

"μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες..."

-τι έγινε;
-τίποτα το ιδιαίτερο...ξυπνήσαμε...αλλάξαμε;
-ναι...
-ωραία...

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Rhayader*

το να σε βλέπω χαρούμενη είναι ότι πιο όμορφο θα μπορούσαν να ακούσουν τ' αυτιά μου...

και η ζέστη με κρατάει δυνατό και τις πιο κρύες νύχτες.
και τα πιο μουντά πρωινά.
έχω ένα καράβι στο κομοδίνο μου.
ένα μπλε καράβι.
με μία πορτοκαλί γραμμή.
έχει ένα ζελοφάν για να μη βρέχεται-από τη σκόνη κυρίως.
με παίρνει κάθε βράδυ σε πολλά μέρη.
άλλωτε σε βρίσκω και άλλωτε σε ψάχνω.
αλλά μερικές φορές, με παίρνει από σένα, γιατί νιώθω τα μάτια σου να με κοιτάνε που ταξιδεύω.

και ξυπνάω με τη βροχή απέξω και σένα μέσα.




μια μέρα λέω να σε τρομάξω φιλώντας σε από πίσω και μπίγοντάς σου δαχτυλομπογιά στο λαιμό.
και ένα παγάκι στην πλάτη.