όσο κι αν φέρομαι σα μωρό, τόσο λατρεύω τον ήλιο να με χτυπάει στην πλάτη και τη θάλασσα στα πόδια μου και να μου λέει "ξύπνα, βλάκα, στα χέρια σου είμαι.. εκεί που κοιτάς είναι νερό, που δε θα σου δώσει παρά έφεση για ποίηση, ή (αφού με κοιτάξει λίγο) για μουσική, έτσι που σε κόβω..."...γιατί τότε ξυπνάω...ηρεμώ το μωρό που φοβάται και κλαίει, και λίγο-λίγο, σιγά-σιγά, το παίρνω από το χέρι και ερχόμαστε να σε βρούμε, γιατί ξέρουμε...πως μόνο κοντά σου πάω παραπέρα...
όταν κοιτάω εσένα βλέπω τα όσα είμαι, τα όσα νομίζω ότι είσαι, τα όσα θα ήθελα να μου πω αν μπορούσα να μου μιλήσω, τα όσα θα ήθελα να σου πω αλλά προτιμώ να σε ακούσω...
σε ψάχνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου