Ευχαριστήριο

Οφείλω πολλά
σ' εκείνους που δεν αγαπάω.

Η ανακούφιση καθως αποδέχομαι
ότι κάποιος άλλος έχει περισσότερο την ανάγκη τους.

Η χαρά του να μην είμαι εγώ
ο λύκος των μικρών τους αμνών.

Η ηρεμία που αισθάνομαι μαζί τους
η άνεση-
κάτι που η αγάπη δε μπορεί να δώσει
ούτε να πάρει.

Δεν τους περιμένω
με μάτια καρφωμένα, από τις οθόνες
στους δρόμους, στις πλατείες και τανάπαλιν
σχεδόν τόσο υπομονετικός
όπως ένα ηλιακό ρολόι-
ή μια κλεψύδρα.
Καταλαβαίνω
αυτό που η αγάπη δεν καταλαβαίνει,
και συγχωρώ
όπως η αγάπη δε θα συγχωρούσε ποτέ.

Για το φτάσιμο ενός μηνύματος
δεν περνάει μια αιωνιότητα
μα μόνο μερικά λεπτά ή ώρες.

Τα ταξίδια μαζί τους είναι ήρεμα,
οι συναυλίες ακούγονται μέχρι το τέλος,
οι πολυσύχναστοι δρόμοι διασχίζονται,
τα τοπία βλέπονται άνετα...

Και όταν μας χωρίζουν επτά βουνά και ποτάμια
είναι τα βουνα και τα ποτάμια
που βρίσκονται σε οποιονδήποτε χάρτη.

είναι δική τους πίστωση
αν ζω σ' 'ενα χώρο μη λυρικό και μη ρητορικό
μ' ένα γνήσιο, μη ευμετάβλητο ορίζοντα.

Οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται
πόσα κρατούν μεσ' στ΄ άδεια τους χέρια.

"Δεν οφείλω σ' αυτούς κάποιο πρόβλημα"
θα ήταν η απάντηση της αγάπης
σ' αυτό το αναπάντητο ερώτημα.




[...ίσως ν' ακούσεις και τη δική μου καρδιά που τρόμαζει εμένα...και γω την δική σου...]