_όταν νυχτώνει (κάτι νύχτες σαββάτου)

-έλα, αφού το ξέρεις, πες μου ποια είναι η μελωδία που αλλάζει το σχήμα της κουβέρτας,
αφού ξέρεις, το βλέπω στα μάτια σου, νιώθω το σφιγμό στο στομάχι σου,
ποιο χρώμα θα με κάνει ν' ακούσω την ανάσα σου,
τα σύμβολα που χαράξαμε με τι μελάνι πρέπει να χαρακτούν για να σηκώσω το βλέμμα μου και
να μου πεις ένα απλό "έλα";
αφού ξέρεις, πως δεν ξέρεις και δεν ξέρω, αλλά δε μας νοιάζει, γι αυτό,
πες μου, τι να πω με τη σιωπή μου όταν δε ξέρω να μιλάω ακόμα καλά δυνατά, και τραυλίζω σαν κοιτάω απ' την δεξιά στη αριστερή γωνία πάνω απ' το κεφάλι σου;
-μ΄ αφήνεις και υπάρχω και είναι πάνω από αρκετό αυτό...
-χώρια, υπάρχουμε, έστω και για λίγο...



-είναι που δε σε χωρταίνω...