*Libertango

-αντέχουμε;
-όχι, νομίζω από στιγμή σε στιγμή θα καταρρεύσει...
-τι τον εμποδίζει πάλι να της μιλήσει;
-δεν έχουμε τι να της πούμε...
-έχουμε...
-προφανώς και έχουμε, πολλά, αλλά τα περισσότερα από αυτά δε λέγονται...είναι η δικιά μας σιωπή...
-μα αυτός μιλάει όλη την ώρα...
-ναι, αλλά δε λέει τίποτα ουσιαστικά... νιώθει ότι κάτι δεν είναι φυσιολογικό, το ψάχνει μέσα μας, σε ρωτάω, με ρωτάς, αλλά δεν καταλαβαίνει τι του συμβαίνει...πάλι αφηρημένος είναι...αλλού κοιτάει, αλλά πάλι τον ήχο του κύμματος, τον πολύ παλιό καιρό έχει στ' αφτιά του...
-τότε που βούλιαζαν καράβια;
-ναι, αλλά θυμάται, και χαμογελάει, τις αστραπές, στο βάθος, μέσα στα σύννεφα να τα κάνουν ροζ...
-και τώρα μισοκλείνει τα μάτια...θα καταρρεύσει...
-ΣΚΑΣΕ! πάψε να τον καλομαθαίνεις.! μια ζωή συνεχίζεις και τον τρέχεις απ' τη μύτη.! τι θα καταρρεύσει και μαλακίες; έχει περάσει πολύ χειρότερα...τώρα θα πάει να κοιμηθεί...
-εσύ του λες τι να κάνει...έγω του λέω τι μπορεί...
-του λες ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, να γίνει τα πάντα..! αλλά φοβάσαι από την  άλλη μήπως και μείνει μόνος...
-ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι μόνος...ίσως να νιώθει, φριχτά ώρες-ώρες, όπως τώρα, άλλα έχει το πρόσωπό της, με δάκρυα ή χαμόγελα, συνέχεια στο μυαλό του...
-θα πραγματοποιήσει αυτό που σκέφτεται;
-δεν ξέρει...όπως είναι τα πράγματα τώρα μαθαίνει να ζει χωρίς όλη τη  προσοχή στραμμένη πάνω του...αυτό που έχει ανάγκη...ο,τι κι αν του λέμε εμείς...
-καταλαβαίνει;
-ναι, ίσως, αλλά τον πληγώνει...
-έχει συντρόφους πιστούς για να μοιραστεί το βάρος..
-έμαθε και κάτι..
-τώρα θυμήθηκε...
-τι τον πληγώνει;
-ότι του λείπει...
-αυτό μόνο;
-και ότι δεν έχει κάτι να της πει...
-λες να ξυπνήσουμε ως δια μαγείας δίπλα της;
-δεν είμαστε μάγοι...
-ονειροπόλοι;
-μόνο όταν ξυπνάμε..
-ερωτευμένοι;
-όταν αναπνέουμε...ακόμα και τον πιο πνιγηρό αέρα...
-ας κοιμηθούμε...
-καληνύχτα..











                                                         {αυτά λέγαν οι φωνές μες στο κεφάλι μου...και θυμάμαι}